Welke belangrijke rol speelde dit verborgen huisje in de oorlog?Achter het Joodse rusthuis op de Oosthaven in Gouda staat een verborgen huisje met een bijzondere geschiedenis.
|
|
|
Weet jij waarmee de bijna alle inwoners van Gouda rond 1700 hun geld verdienden?Rond 1617 kwam er een aantal engelse huursoldaten in Gouda terecht. Ze ontdekten er een paar goeie pottenbakkerijen en besloten hun oude vak weer op te nemen.
|
|
De Speelwinkel bestaat al zolang door al die prachtige mensen die ieder op hun eigen manier hard werken om vele activiteiten te organiseren. Maar ook omdat we er altijd voor elkaar zijn op momenten van lief en leed.
Het is iedere keer weer een mooi moment als de dames van de fietsles na veel zwoegen hun eerste diploma krijgen. De wereld wordt een beetje groter voor ze en daar zijn we allemaal trots op. Dat er mensen van alle leeftijden en culturen elkaar vinden en ontdekken dat er meer gezamenlijkheid is dan gedacht is heel mooi om te zien. Bij ons is iedereen gelijk, zijn voor iedereen dezelfde regels en zijn geen rangen en standen. Daarom stap ik elke dag opnieuw met veel plezier de Speelwinkel binnen. Sarie Donk |
|
Ruim twintig jaar geleden kochten wij een huis in Gouda. Wij wilden heel graag een mooi kunstwerk voor in ons nieuwe huis. Toen wij nergens konden vinden wat wij graag wilden hebben, zijn we het zelf gaan maken. Dat was het begin van een nieuwe hobby, die daarna totaal uit de hand liep. Inmiddels is het maken van kleurrijke, metaforische dierfiguren ons dagelijkse werk en passie. We hopen dat we met onze sculpturen de wereld een beetje mooier kunnen maken.
Marjan Tabak en Jos Naus |
|
De Gonz was een alternatieve soos, ruiger dan So What! in programmering en publiek. Hier kwamen metalheads, rasta's, hippies, punkers, goths en alle anderen die vond dat ze niet in een hokje pasten, een biertje drinken, een jointje roken en van muziek en elkaars gezelschap genieten. Maar voor veel mensen in het alternatieve circuit was dit meer dan alleen een cafeetje of een podium, het was een ontmoetingsplaats, een community en een tweede huiskamer. Het pand is in de loop der jaren heel vaak verbouwd door de vrijwilligers en vaste bezoekers. Nadat de Gonz verhuisde naar de Garenspinnerij en een doorstart maakte als StudioGonz heeft de gemeente de Schoolmeesterswoning gerestaureerd. Nog geen 50 centimeter onder de dansvloer bleken de restanten van Raet te liggen, de Jeruzalemganger die de kapel heeft laten bouwen. Ben benieuwd wat die aan verhalen te vertellen heeft, want echt veel grafrust heeft hij van ons niet gekregen. Ook was bovenin de Jeruzalemkapel in de jaren 90 nog de kunstenaarssoos van Burgvliet. Er was een deurtje halverwege het trappenhuis dat de Schoolmeesterswoning en de kapel met elkaar verbond; zo kwamen we wel eens elkaars feestje binnengestapt. Was ook een grappige ervaring . Ik denk dat de zwarte Gonz-roos op een rode achtergrond wel een herkenbare verwijzing is!
Jeffrey van Geenen Jaco van Kempen en misschien het feit dat StudioGonz volgend jaar 100 jaar bestaat en nog steeds alive and kicking is |
|
|
Een plateelschilder is een typisch Gouds beroep. Ooit was meer dan de helft van de Goudse bevolking betrokken of werkzaam in de plateelindustrie. Het werd in massa gemaakt. Maar er waren ook bedrijven, die het plateel tot niveau kunst hebben weten te brengen, te zien in Museum Gouda. Midden jaren '70 van de vorige eeuw ben ik opgeleid bij een van die mooie bedrijven: Plateelbakkerij Zenith. Een van mijn doelen is om dit mooie Goudse ambacht te bewaren en door te geven. Op mijn voordracht is 'Plateelschilderen in Gouda' geplaatst op de Nationale inventaris Immaterieel Erfgoed in Nederland.
Trudy Otterspeer Michel: Hoi Trudy, het leek me leuk om het Gouds plateel te symboliseren via een vaas. Ik heb jouw foto gebruikt en er een beetje mijn eigen draai aangegeven. Ik hoop dat je dit leuk vindt en kan waarderen. Trudy: Ha, wat grappig! Mijn ontwerp was nog maar in potlood. Is het mogelijk om in sommige vlakjes nog een licht tintje blauw te zetten? Ik ben zeer tevreden! Ja! En kan er in de bloemachtige figuurtjes nog een tintje? Michel: Ook lichtblauw? Trudy: Iets donkerder dan de vorige tint? |
|
|
We deden vroeger aan luilakken. Je stond dan heel vroeg op en de bedoeling was dat je dan op straat heel veel herrie ging maken zodat iedereen wakker werd. Jongens fietsten met potten en pannen door de straat en wij waren met een groep meiden van school. Fie woonde in een straatje vlak bij onze school. Ik zie ons nog staan, we maakte een hoop herrie. Het raam ging open en daar gooide Fie de volle pispot het raam uit.
|
|
|
Bij ons thuis deed mijn werkende moeder de vuile was de deur uit. Ze vertrouwde het toe aan bovengenoemde wasserij. Dat het witte goed na verloop van tijd een beetje gelig werd kwam op de jaarlijkse uitvoering van de gymvereniging altijd duidelijk tot uiting. Iedereen in smetteloos witte blouse, de mijne kwam uit Gouda. Als je langs de drie nootenboomen liep op de Kattensingel rook je sterk de dampige en weeïge wasserij-lucht. Boven de poort was een prachtige plaquette aangebracht waarin een vogel afgebeeld met op de achtergrond de nijverheid die met de wasserij verband hield.
Lucy Winterwerp Mijn opa werkte bij 3 Notenbomen. Meneer Jaspers was alleen en heeft tijdens de oorlog bij mijn opa en oma gewoond in de Lange van Wijngaardenstraat. Toen de SS tijdens een razzia alle mannen wilde meenemen om te werken in Duitsland was hij, samen met de kinderschaar in huis, de reden om mijn opa niet mee te nemen. Geweldig hoe dat soort familieverhalen in je gedachten schieten bij het zien van jouw plattegrond 😍!!
Antoinette Kok-Faay |
|
In de zomer ging ik altijd met mijn plastic roeiboot over de Fluwelensingel en Karnemelksloot richting de Breevaart. Wel altijd goed uitkijken voor de rondvaartboot.
Rosita Peek 
|
|
|
Aan de Groeneweg nr. 79 staat de enige stadsboerderij van Gouda, in de volksmond ook wel het ‘kuipershuisje’ genoemd. Ik heb daar met veel plezier een groot deel van mijn kinderjaren doorgebracht. De laatste kuipers van Gouda waren mijn opa en mijn vader. Mijn opa was een klein, dik mannetje. Ik zie hem nog staan met die eeuwige pijp in zijn mond en de pet ondeugend op zijn hoofd. Aan zijn guitige hoofd zag je dat hij altijd in was voor een grapje. Hij was altijd in voor een praatje met de boeren op de markt, waar ze op donderdagmorgen stonden met handgemaakte kuipen en varkenstroggen, maar natuurlijk ook wastobbes, kaaskuipen en wijnvaten. De markt werd altijd gehouden rondom het prachtige stadhuis, later op de veemarkt achter de agnietenkapel. Het was een feest om na schooltijd te luisteren en kijken hoe de waren onder handenklap werd aangeprezen en verkocht. De ritjes met de vrachtauto naar de slachthuizen en boeren waren helemaal het einde. Het was bikkelhard werken voor weinig verdiensten. Iedereen moest in die tijd de eindjes aan elkaar knopen. Vanaf het moment dat de kuipen ook machinaal gemaakt werden ging het steeds slechter met de kuiperij van mijn Opa. De kuipen werden zo goedkoop dat de dure handenarbeid al gauw zijn klanten kwijt raakte.
Gerrie van Leeuwen (vernoemd naar mijn opa) |
|
|
"Op straat zie ik kinderen van verschillende groepen apart van elkaar staan. Marokkaanse kinderen en Nederlandse kinderen", zegt Mellah bevlogen. ,,Mijn idee is om de jeugd van verschillende culturen één dag van leven te laten wisselen. Om te laten zien: er zijn dan wel culturele verschillen, zoals voedsel en taal, maar je bent allemaal óók mens."
Yassine Mellahm oud-Kinderburgemeester van Gouda Bron: AD 12 nov 2017 |
|
Heel mijn heugenis, heb ik een bijzondere band gehad met ijssalon Italia op de markt in Gouda. Waarom de familie opeens vertrok was ongewis. Door familiere zaken kon het niet verkocht worden en bleef het jaren stil. Toen ik in 2012, de ijssalon bezichtigde, kwamen alle herinneringen weer boven. Het oude meubilair stond er nog en zelfs een boodschappenbriefje lag er. De geur van Vanille sloop terug in mijn gedachten. Op dat moment besefte ik hoe jammer het is dat het niet meer bestaat. Vele Gouwenaren met mij delen de geschiedenis van deze bijzondere IJssalon. Het had mijn hart: het jaren-50 interieur, de charmante Danilo Agnoli achter de counter, de Italiaanse muziek en de bijzondere smaken. Danilo had vaak spontane acties. Als iemand trouwde in het stadhuis en daarna in haar trouwjurk in de salon kwam, kreeg ze gratis ijs. De nette bediendes liepen in witte schorten en hielpen de klanten aan de balie buiten, binnen en in de zaak. De sfeer ademde Italië. Met de basisschool hadden we in de middag een ijsje gegeten in de zaak na een bezoek aan de schouwburg. Wat mij toen het meest fascineerde was het rode neonlicht. Ik heb onlangs zelfs een replica besteld van het logo bij een neonblazer. Hij restaureert ook het originele logo dat er er sinds 1967 hing.
Mark Krebs |
|
|
In tijden van crisis is het belangrijk dat mensen positieve ervaringen hebben die het vertrouwen in elkaar vergroten: delen en ontvangen kan een belangrijk lichtpuntje in het leven zijn. Celeste Veurman richtte in 2013 op 18-jarige leeftijd de allereerste weg-geef-groep van Gouda op. De facebookgroep groeide in 5 jaar met 10.718 leden. Het is de plek waar je onvoorwaardelijk je spulletjes weggeeft en het een andere Gouwenaar gunt. Een prachtig idee waarbij mensen op een hele positieve manier met elkaar in contact komen.
Celeste is in 2013 voorgedragen voor een jeugdlintje, maar kon die niet in ontvangst nemen omdat ze destijds niet in Gouda woonde. Gelukkig keerde ze na haar studie terug en is Gouda een dame met een hart van goud rijker en krijgt ze op de geheugenkaart van Gouda alsnog een plekje. Manon Bossard De ooievaar symboliseert het Uiverplein, de geboorteplek van Celeste Veurman. |
We wilden we een verloederd industrieterrein aan de Hollandsche IJssel op een duurzame manier ontwikkelen tot een levendige stadsoever en ruimte bieden aan ambachtelijke en recreatieve bedrijvigheid, werkgelegenheid scheppen voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Het werd een ontmoetingsplek die de stad en ommeland verlevendigt. GOUDasfalt heeft in twee jaar tijd al 200 vrijwilligers betrokken. “Samen maken we de stad” is ons motto.
Eva Kosto |
Koud Goud
Verleidelijk lonkend staat ze aan de waterkant De stad ziet haar lange armen zwaaien en heeft vieze groene laarzen aan Ze is niet perfect. Ze is wild en opgetogen. Ze heeft haar kansen kunnen keren. We willen samen zijn en bij haar staan. Want de stad spiegelt zich in haar ogen, en de polder hangt aan haar kleren. De rivier vleit zich tegen haar boezem aan. Het asfalt onder haar voeten is goudgerand. Ze hoopt dat de storm zal overwaaien en ze eindelijk aan de slag kan gaan. Vaar dan stadsmens of sla die brug naar de overkant en omhels elkaar vurig en innig, stad en land Chris Bellekom |
|
Ik was 6 jaar toen ik in september op ballet ging bij Elly Pijpers. In de smalle steeg vanaf de Raam die naar de balletstudio leidde rook het naar paarden. Beneden, in een klein kantoortje zat de moeder van Elly. Ze was lief, maar ook best streng. Ons eerste optreden was in 1976 in de schouwburg. Ik was een kaboutertje. Er zat een heel orkest in de orkestbak. Dat vond ik heel bijzonder. Toen de mevrouw achter de piano niet meer kwam, speelden een tijd lang een vader van een van de meisjes op de piano. Maar Elly gebruikte meestal cassettebandjes. Aan de muur hing haar diploma en een schilderijtje van Degas. Ballet was niet mijn keuze. Omdat ik niet heel lenig was, besloot ik op een dag dat ik wilde stoppen. Ik ben precies 1 week niet gegaan, toen wilde ik weer op balletles. In juni 1986 opende wethouder Harms de nieuwe balletstudio aan de Lethmaetstraat in Gouda. Ik ben gestopt met dansen, maar tot op de dag van vandaag mis ik het. Met Elly Pijpers heb ik al die jaren contact gehouden. Afgelopen zomer vierde zij haar 80ste verjaardag. Ik gaf haar een foto cadeau van haar en haar partner Conrad van de Weteringen, een bekend choreograaf, geportretteerd door mijn man. Vlak voor de kerst overleed hij. Elly is nog steeds zeer actief met tennis en bridge.
|
|
Het echtpaar Vroman , was een heel bijzonder echtpaar Michel. Als er beeld of geluid van ze werd uitgezonden vond ik zulke uitzendingen een feestje. Inspirerende en boeiende mensen. Zo oud worden met Gwen lijkt me wat voor jullie. Dan eindigen jullie in een wolkenkrabber in USA.
Lucy Winterwerp Een wolkenkrabber is wel dichter bij de hemel Michel Linthorst Er is nog een documentaire over de tijd dat ze in NY in het bejaardenhuis woonden. Was eergevoel mooi en ontroerend. Kan je nog wel vinden op internet. Echt heel liefdevol. Het bejaardenhuis was geloof ik, de wolkenkrabber. Ze waren dan ook al in de negentig. Mag wel. Marie Lexmond Ja die uitzending was zo mooi! en ook behoorlijk dicht bij de hemel maar nog altijd erg krachtig en liefdevol. Lucy Winterwerp |
ODE AAN GOUDA
Leeft nog Goudse kleigrond tussen hijskraan, kerk en Krugerlaan, laat ons dan die kleigrond kussen waaruit Gouda is ontstaan! Laat de straten vredig zinken in die moederlijke schoot; zalig uit haar modder klinken klokken, glimt het glas in lood. Laat ons in haar rijkdom delen: kaas en kaarsen en krakeel, stroopwafels en pijpenstelen, plat plat Gouds en plat plateel. Wie in Gouda op mocht groeien voelt in ouderdom vanouds de Gouwe door de aderen vloeien en die blijft voor eeuwig Gouds! LEO VROMAN FORT WORTH, JUNI 2011 |
|
Bij eetcafé Kamphuisen op de hoek van de Peperstraat en de Gouwe heb ik mijn huidige vrouw voor het eerst mee uit genomen en komen we maandelijks met de vrienden club bij elkaar.
Willem van der Burg Beste Willem, ik heb voor dit romantische verhaal 2 kleine hartjes getekend op de plaats waar Kamphuisen gevestigd is. Kun je ze vinden? Het boek van Peer piest dat wekelijks wordt gelezen op de Keizerstraat in Gouda ... door een heel lief meisje, dat het boek kreeg van ene Mies, gesigneerd en wel 😉 Esther Snippe |
|
Op de markt waar het oude politiegebouw stond moesten wij ons vroeger, het waren de jaren 40 -50, op woensdag melden. Dan kregen we de bal terug die door een 'gaaier' was afgepakt omdat we voetbalden in een straat waar eens in het uur een auto voorbij kwam.
In ditzelfde pand zit nu subway zoete broodjes te bakken. Hennie Linthorst |
|
|
Ik belandde per toeval op de dansschool Step by Step omdat mijn beste vriendin daar danste. Ik kreeg een oogje op een jongen die mij pasjes leerde en ben toen ook maar op les gegaan. Heel lang puur recreatief. Maar vijf jaar later begon ik meer te trainen. Stijldansen is de perfecte teamsport (met je partner) maar ook een sport waar je zelf in kan shinen. Afgelopen jaar werden we Nederlands kampioen Latin A-Klasse.
Lotte Kloke |
|
Margriet de Greef: En de Sint Jan? Niet aan de markt, maar vanaf de markt gezien toch wel een aanwezig gebouw.
Michel : Dank je wel. Ja, goed idee. Maar wel een lastige, omdat ik het overzicht niet heb op het hele gebouw en dus lastig te tekenen. Ik denk dat ik de st Jan ga symboliseren door een glas-in-lood-raam te tekenen op de plek waar de St.Jan staat. Margriet de Greef: Zo'n glas-in-lood-raam is misschien wel een apart project. Succes ermee! Deel je het eindresultaat ook weer? Ben benieuwd! |
|
