“De Speelwinkel bestaat al zolang door al die prachtige mensen die ieder op hun eigen manier hard werken om vele activiteiten te organiseren. Maar ook omdat we er altijd voor elkaar zijn op momenten van lief en leed
“Wat er op de geheugenkaart moet komen? Het is iedere keer weer een mooi moment als de dames van de fietsles na veel zwoegen hun eerste diploma krijgen. De wereld wordt een beetje groter voor ze En daar zijn we allemaal trots op!"  "Dat er mensen van alle leeftijden en culturen elkaar vinden en ontdekken dat er meer gezamenlijkheid is dan gedacht is heel mooi om te zien. Bij ons is iedereen gelijk Voor iedereen zijn dezelfde regels en zijn geen rangen en standen. Daarom stap ik elke dag opnieuw met veel plezier de Speelwinkel binnen.” Michel Linthorst Heb je zelf een goeie herinnering aan De Speelwinkel of een mooi verhaal. Vertel het hieronder in de 'comments' of stuur het op
0 Comments
Een stijlvolle dame met knalrode lippenstift stapt het museum-café van het Museum binnen. Ze komt me bekend voor en toch kan ik haar niet meteen plaatsen. 'Ik las dat de Geheugenkaart vandaag onthuld werd. Ik wil ook graag een verhaal vertellen', zegt ze enigszins schuchter. 'Mijn vader is Willem van Royen, de oud-ijzerhandelaar uit de Boelekade die je op de kaart hebt getekend. Ik hoorde erover en dacht, ik moet toch eens even gaan kijken.' De gelijkenis met haar vader is opmerkelijk!  Wil de Ruiter wijst haar vader aan op de Geheugenkaart in het Lazaruspoortje van Museum Gouda 'Wat geweldig dat u naar het museum bent gekomen om te vertellen over uw vader' zeg ik. Hij is misschien wel de bekendste Gouwenaar van deze tijd 'Mijn vader is geboren in Voorschoten. Na het bombardement van Rotterdam verhuisde hij met de hele familie naar Gouda. Als jochie ging hij altijd met de oudere mannen mee, een beetje scharrelen. Toen hij wat ouder was begon met het verkopen van kachelhout. Van lieverlee kwam daar lorre bij en later oud ijzer. Hij fietste met zijn bakfiets naar Haastrecht, Oudewater en Stolwijk. Iedereen kende hem en bewaarde spullen voor hem  Later kocht hij een huis aan de Boelekade, met een grote opslagplaats erachter. Mijn zus en ik wilde daar wel spelen en klommen op de lorre. Dat mocht natuurlijk niet, want de mensen hadden wel vlooien natuurlijk. Maar als kind denk je daar helemaal niet bij na. De hele familie van mijn moeder hielp mee om te sorteren, te scheiden en te verkopen. Als ik mijn vader moest hebben om iets te bespreken, dan kon dat met het eten, want hij was een echte Bourgondiër. Zondags gingen we wandelen, opa en oma gingen mee, op de hoek van de Tiendeweg gingen we thee drinken, met een koekje, dat was de zondag. Ze zijn nooit op vakantie geweest. 'Ik kan nooit weg', zei hij, 'stel dat iemand anders de handel inpikt.' We gingen wel eens met de fiets naar het Kralingse bos. Heb je nou nooit geen spijt gehad dat je nooit met vakantie bent geweest', vroeg ik hem wel eens. 'Nee, ik heb een geweldig leven gehad,' zei hij dan. Hij is 92 geworden en tot zijn 90ste zat hij in de handel. Vele Gouwenaren hebben hem geholpen als hij de Tiendewegbrug niet opkwam en gaven hem dan een zetje. Toen hij ziek werd heb ik hem mee naar huis genomen en verzorgd. Hij wist overal iets over, over de politiek, met pa kon ik overal over praten.’ Ik mis hem nog heel erg.  Artikel uit het AD n.a.v. het overlijden van misschien wel de bekendste Gouwenaar van deze tijd Dan gaat het museum-cafe sluiten, maar we praten voor het Lazaruspoortje, waar de Geheugenkaart hangt, nog zeker een half uur verder. Wil zou met gemak een boek kunnen schrijven over haar vader. Chris Bellekom schreef dit prachtige gedicht voor 'IJzeren Willem' bij zijn overlijden in 2016  Michel Linthorst Heb jij ook een mooie ervaring of herinnering aan Willem van Roijen? Leuk als je dit met ons wilt delen. Heb je andere verhalen over markante Gouwenaren die niet op de geheugenkaart mogen ontbreken? We horen het graag. Artikel over de onthulling van de Geheugenkaart van Gouda in het Lazaruspoortje van Museum Gouda. Bron Goudse post 
Op vrijdag 1 maart werd één van de vier de afdrukken van 'De geheugenkaart van Gouda' onthuld in de Goudse Schouwburg. Een mooie gelegenheid om een paar verhalen los te krijgen bij directrice Nel Oskam en hoofd communicatie Anya Tuit.
Anya Tuit vertelt: ‘Zo’n elf jaar geleden speelde er een vrij serieuze voorstelling, ik meen met Rick Engelkes en Isa Hoes. Ik vond het een hele spannende avond, want ik was nog maar net begonnen en de voorstelling moest vlekkeloos verlopen. Tot halverwege was er geen vuiltje aan de lucht, de voorstelling was bijna op zijn hoogtepunt toen er tijdens een bloedserieuze scene opeens vrolijke pianomuziek klonk. Dit hoorde overduidelijk niet bij de voorstelling! Waar kwam die muziek vandaan? Zo snel en onopvallend mogelijk liep ik de zaal uit in de richting van de kleedruimtes. De muziek werd steeds luider naarmate ik dichter bij de orkestbak kwam. Maar de orkestbak werd helemaal niet gebruikt, die avond! Toen ik de deur opende zag ik een jonge dame uitbundig de vleugel bespelen. Het was de pianiste die in de kleine zaal geprogrammeerd stond. In de pauze van haar voorstelling had ze de piano gevonden. En nu zat ze haar vingers nog even warm te spelen, niet wetende dat iedereen in de grote zaal haar pianospel duidelijk kon horen! Volgens mij heeft niemand echt gemerkt dat de muziek niet bij de voorstelling hoorde.’ 'Weet je trouwens dat we ook een theaterkat hebben?'
‘De laatste voorstelling in de oude schouwburg zal ik nooit vergeten' zegt Nel Oskam. Hij werd gespeeld door Youp van ’t Hek die 'De oude dame' een waardig afscheid gunde. Niet alleen door zijn mooie optreden maar ook door de prachtige ode die schreef. Een kort fragment:
Hoe Nel brandgaten wist te voorkomen
Nel: 'De nieuwe Schouwburg was nog maar net een paar dagen open toen tijdens een voorstelling van de Golden Earing een grote groep motorjongens met brandende peuken en een fles wodka de zaal in kwam. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg de grootste van 't spul of ik hem even kon spreken, buiten de zaal. Hij bleek ook de leider te zijn. Ik legde hem mijn zorg uit, dat de stoelen net nieuw waren en dat het zonde zou zijn als er brandgaten in de stoelen en het tapijt zou komen. Ik wilde ze niets verbieden maar de peuken moesten in de asbak en niet op de grond terecht komen! De leider van de motorgroep zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. En inderdaad. Geen centje pijn. Iedereen heeft een prima avond gehad en de schouwburg is er ongeschonden vanaf gekomen!  De geest van het weesmeisje
Niet alleen Nel en Anya vertellen boeiende verhalen. Tijdens het minutieus ophangen van de geheugenkaart vertellen twee technici me een minstens zo opmerkelijk verhaal. 'Ik weet niet of ik het mag vertellen, maar iedereen die hier werkt kent wel het verhaal van het verdwenen weesmeisje. Haar geest zou door de Goudse Schouwburg dwalen. Hoe het verhaal precies gaat weet ik niet, het verandert ook telkens maar het weesmeisje zou in een weeshuis in Gouda hebben gewoond. Op een dag was ze spoorloos verdwenen. Men fluisterde dat ze begraven lag op de voormalige joodse begraafplaats, die hier 100 meter verderop in de Boelekade lag. En dat ze daar haar rust niet zou kunnen vinden. 'Daarom dwaalt ze nu hier rond.' 'Niemand weet of het waar is. Ik denk ook dat het een verhaal met een knipoog is, maar toch… soms voel ik achter het toneel opeens een kouwe tocht in mijn nek of klapt zo maar opeens een deur hard dicht. Zelfs de lift komt wel eens op onverklaarbare reden uit zichzelf in beweging. Soms denk ik ook wel eens iemand te horen lopen, dan kijk ik op en dan blijk ik alleen op het toneel te zijn. Dan denk ik: Zou het dan toch waar zijn?’ Ik vermoed dat er nog tientallen spannende verhalen te vertellen zijn over de nieuwe en oude Goudse Schouwburg. Heeft u nog zo'n verhaal of weet u meer te vertellen over het weesmeisje? We horen het heel graag, als commentaar onder dit verhaal. Michel Linthorst Of vertel u verhaal hier En lees ook de andere verhalen Uw eigen unieke geheugenkaart! |
